Carlos Ruiz Zafón "Cień wiatru"

Czy też tak macie, że najtrudniej Wam się pisze o książkach, które najbardziej Wam się podobały? Zawsze boję się, że moja opinia obedrze daną powieść z całej jej wyjątkowości. Z drugiej strony gorąco pragnę Wam ją zarekomendować. Tak jest właśnie z „Cieniem wiatru” Carlosa Ruiza Zafóna.

„Książki są lustrem: widzisz w nich tylko to, co masz już w sobie”

Znajdujemy się w Barcelonie z drugiej połowy XX wieku. Właściciel księgarni prowadzi syna,  Daniela Sempere, do miejsca, które ma pozostać ich tajemnicą. Tym miejscem jest Cmentarz Zapomnianych Książek. Tam Daniel może wybrać powieść dla siebie (choć krąży legenda, że to książka wybiera człowieka, a nie na odwrót). Chłopiec wychodzi stamtąd z „Cieniem wiatru” Juliana Caraxa. Po powrocie do domu zaczytuje się bez pamięci. Zafascynowany powieścią postanawia zgłębić wiedzę dotyczącą autora i szuka innych jego książek. Okazuje się, że wszystkie zostały spalone, a ostatni ocalały egzemplarz znajduje się właśnie w jego posiadaniu. Chłopiec znajduje się w niebezpieczeństwie, bo komuś bardzo zależy na tym, żeby zniszczyć absolutnie wszystkie książki Caraxa. Za wszelką cenę.

Do „Cienia wiatru” powróciłam po dziesięciu latach. Zazwyczaj unikam „odgrzewania kotletów”, ale Zafón pisze takie książki, do których zawsze warto wrócić nie doznając zawodu. Świat przez niego stworzony, zbudowany jest z wielu wątków, które splatają się ze sobą tworząc jedną, spójną całość. Bohaterowie są bardzo dobrze skonstruowani. Czyta się o nich, jak o prawdziwych ludziach z prawdziwymi problemami, można się do nich przywiązać i współodczuwać ich emocje. Styl Zafóna jest piękny, ale nie przesadzony. Uciechę znajdzie tu zarówno przeciętny czytelnik, jak i ten bardziej wymagający. Historia z pogranicza świata realnego i fikcji, romansu i kryminału. Niejednokrotnie czułam dreszcz niepokoju, po czym zaczynałam się śmiać z historyjek charyzmatycznego Fermina, żeby za chwilę wzruszyć się innym wydarzeniem. 

„Cień wiatru” polecam czytać w towarzystwie karteczek indeksujących. Ja swoje przykleiłam do zakładki, dzięki czemu mogłam mieć je zawsze przy sobie. Bez tego umknęłoby mi wiele ciekawych cytatów. Oto kilka z nich:

„Sekret wart jest tyle, ile warci są ludzie, przed którymi powinniśmy go strzec”

Nigdy nikomu nie ufaj, Danielu, a tym bardziej ludziom, których podziwiasz. Bo nie kto inny, a właśnie oni zadadzą ci najboleśniejsze rany”

„Zło zakłada jakąś moralną determinację, jakiś zamiar i pewną myśl. A głupiec nie pomyśli ani się nie zastanowi”

„Ktoś kiedyś powiedział, że w chwili, kiedy zaczynasz zastanawiać się, czy kochasz kogoś, przestałeś go już kochać na zawsze”

„Wspomnienia są gorsze niż kule”

„Póki ktoś nas pamięta, wciąż żyjemy”

Z całego serca polecam Wam tę książkę. I nieważne, czy już mieliście przyjemność ją czytać, czy jeszcze nie. Każde spotkanie z nią jest wyjątkowe. Jedno tylko ostrzeżenie: wciąga bez reszty, dlatego nie zdziwcie się gdy nie będziecie mogli spokojnie funkcjonować, a Waszą głowę będą zaprzątały marzenia o tym, by czym prędzej otworzyć książkę i wrócić do XX-wiecznej Barcelony.