Artur Urbanowicz "Gałęziste"

Ostatnio jakoś szczególnie rozmiłowałam się w czytaniu horrorów. Zaczęło się od „Szczeliny” i „Strachu” słowackiego pisarza, Jozefa Kariki. Potem przeniosłam się na rodzime podwórko, a w kręgu moich zainteresowań znalazł się Artur Urbanowicz. Jestem właśnie po lekturze jego debiutu, książki pt. „Gałęziste”.

Dwójka studentów, Karolina i Tomasz, chcą spędzić Święta Wielkanocne z dala od warszawskiego zgiełku. Mają to też być ich pierwsze Święta tylko we dwoje. Narzeczeni wybierają się na Suwalszczyznę, do pewnego agroturystycznego gospodarstwa. Gdy docierają na miejsce, okazuje się, że właściciele domku zapomnieli o nich i wyjechali. W ramach zadośćuczynienia znajdują im inny dom w pobliskiej wsi, a jego właściciele chętnie przyjmują turystów pod swój dach. To szczęście w nieszczęściu okazuje się jednak największym przekleństwem. 

Mam problem z tą powieścią. Niby powinna mi się podobać, niby czytało mi się ją dość dobrze, a jednak ma wiele minusów. Skupię się jednak najpierw na jej mocnych stronach. 

Autor miał bardzo dobry pomysł, jeśli chodzi o wplecenie słowiańskich bóstw do akcji. Cała atmosfera gęstego lasu i okolic jeziora Gałęzistego również pomogła zbudować napięcie. Miejscami było bardzo przerażająco, czasem nawet zaskakująco. Zaraz potem jednak napięcie opadało w dosyć bezsensowny sposób. 

Co mi najbardziej przeszkadzało w tej książce? 

Po pierwsze - język. Rozumiem, że akcja dzieje się w czasach współczesnych, ale słownictwo, którym posługują się bohaterowie nijak mi tam nie pasowało. Za dużo kolokwializmów. Pojawiały się też nagle miejsca zupełnie niepasujące wydźwiękiem do reszty powieści. Czułam się czasem tak, jakbym czytała na raz kilka różnych książek: horror, erotyk, przewodnik turystyczny... 

Po drugie - miejsca przegadane i przefilozofowane. Uwierało mnie to zwłaszcza pod koniec powieści. Ostatnie strony zazwyczaj się pochłania, a ja brnęłam i brnęłam, co chwilę sprawdzając, ile mi jeszcze zostało. Oczywiście cała intryga zostaje wywalona na wierzch przed czytelnikiem w formie monologu wewnętrznego jednego z bóstw... no i po co? Nie lepiej by było zostawić niedopowiedzenie? 

Podsumowując, jest to niezła książka, ale daleko jej do ideału. Biorę jednak poprawkę na to, że jest to debiut autora. Podobno Urbanowicz z powieści na powieść ulepszał swój warsztat, dlatego z wielką chęcią już wkrótce wezmę się za „Grzesznika” i „Inkuba”. W takiej kolejności ;)