Jarosław Grzędowicz "Popiół i kurz. Opowieść ze świata pomiędzy"
„Popiół i kurz. Opowieść ze świata Pomiędzy”. Czym jest to „Pomiędzy”? Nie jest ani niebem, ani piekłem. Nie jest też czyśćcem. To jakby lustrzane odbicie naszego świata, wzbogaconego o stworzenia, których zazwyczaj nie widzimy, choć czasem wydaje nam się, że czujemy ich obecność. Mało kto może swobodnie przemieszczać się między światem materialnym a jego odbiciem, a już na pewno trudno jest to zrobić bezboleśnie. Trzeba bowiem najpierw „obumrzeć” w naszym świecie, żeby trafić do Pomiędzy. Tę umiejętność posiadł główny bohater powieści.
Piekło jest w nas. W środku. Każdy nosi je ze sobą, dopóki go nie pokona.
Imienia bohatera nie poznajemy. Wiemy, że w „naszym” świecie jest wykładowcą, a w Pomiędzy zajmuje się przeprowadzaniem dusz do następnego wymiaru, jak Charon. W tajemniczych okolicznościach ginie jego przyjaciel Michał – zakonnik Jezuita. Później na sznurze przywiązanym do wieży kościelnej wiesza się inny młody mnich. Zbyt dużo dziwnych przypadków na raz.
Dziura po kimś bliskim jest jak rana postrzałowa. Niby niewielka, ale nieznośna. Konsekwencje czyjejś śmierci to niekompletny, dziurawy świat, który pozostawił po sobie zmarły.
Nie zdradzę Wam niczego więcej z fabuły, bo książka jest tak krótka, a akcja tak szybko biegnie, że naprawdę nie wiadomo, ile można napisać, żeby nie było spoilerów. Powieść czyta się bardzo dobrze i szybko, bo historia wciąga niesamowicie. Grzędowicz jest mistrzem budowania napięcia i interesujących opisów. Jego poczucie humoru również bardzo mi odpowiada. Jest tylko parę minusów. Pierwszy, który od razu rzuca się w oczy – okładka. Niestety, mimo że pasuje do treści, to za grosz nie oddaje atmosfery, którą czuje się w książce. Przepraszam, ale jest naprawdę zniechęcająca. Drugi – książka jest za krótka i nie wykorzystuje pełni potencjału tematycznego. Wiem, że cała powieść jest rozwinięciem opowiadania „Obol dla Lilith” będącego tutaj prologiem. Wiem, że jest to bardziej opowiadanie, niż powieść (jeśli czepiać się nazewnictwa). Ale gdy mamy do dyspozycji 10 rozdziałów i przez 8 akcja dzieje się na 100%, po czym później nagle napięcie znika, zostaje pewnego rodzaju zawód. Miałam wrażenie, jakby autorowi ktoś kazał zmieścić się w tych 330 stronach i za późno go o tym poinformował. Czułam się, jakby ktoś nagle zabrał mi coś cennego. Tym czymś był właśnie genialny klimat tej książki. Szkoda.
„Popiół i kurz. Opowieść ze świata Pomiędzy” została nagrodzona nagrodą Zajdla w 2006 roku w kategorii: powieść. Ja też wysoko ją oceniam. Dostaje ode mnie 8/10 za te 8 ŚWIETNYCH rozdziałów. Mimo tych minusów, o których napisałam wyżej, jest to bez wątpienia książka, po którą warto sięgnąć. Gorąco zachęcam fanów polskiej fantastyki i tych, którzy nie mogą rozstać się z rewelacyjnym stylem pisania Grzędowicza po zakończeniu spotkania z "Panem Lodowego Ogrodu".
Koty nie są zwykłe. Zastanawiałeś się, dlaczego tyle śpią? Większość życia spędzają w świecie Pomiędzy. To nasz świat wydaje im się snem.
