Patrick Ness "Siedem minut po północy"

Drugą książką, która Was zainteresowała w mojej ankiecie na Twitterze było „Siedem minut po północy”, dlatego dziś kilka słów właśnie na jej temat.

 

Głównym bohaterem jest trzynastoletni Conor, który w tak młodym wieku musi radzić sobie z natłokiem doświadczeń, przerastającym nieraz nawet osoby dorosłe: rozwód rodziców, nieuleczalna choroba matki, problemy z przyjaciółmi, przemoc ze strony rówieśników... Z pomocą przychodzi mu wcale-nie-taki-straszny potwór. Nakreśla mu kilka historii, z których chłopiec ma wyciągnąć morał, a tym samym przygotowuje go do najgorszego – do ostatecznego pożegnania z jedyną prawdziwie kochającą osobą.

 

Co jest świetne – książka mała, delikatna i cienka jak dla dzieci, a jednak przedstawia uniwersalny temat i wartości. Problem finalnych pożegnań ma bowiem każdy z nas. Żaden moment nie jest właściwy, a śmierć nawet po długiej chorobie wydaje się być zaskoczeniem. Bardzo dojrzałą decyzją jest pogodzenie się z tym, co nieuniknione. Tylko ile z nas naprawdę to potrafi?

Opowieści są ważne - stwierdził potwór. - Czasami potrafią być nawet najważniejsze. Jeśli tylko niosą ze sobą prawdę.

Dużo dobrego przeczytałam i usłyszałam o tej książce długo przed tym, zanim wpadła mi w ręce. Przedwcześnie jednak dla mnie obrosła legendą, dlatego spodziewałam się ogromnego poruszenia i wybuchu płaczu na koniec. Niestety nie było mi dane tego doświadczyć. Może za szybko ją przeczytałam? Może nie wszystko zrozumiałam? A może po „Słowiku” Kristin Hannah tak zmieniła mi się wrażliwość czytelnicza, że już mało co mnie wzrusza? Co by nie było „Siedem minut po północy”, to na pewno opowieść piękna i warta poznania, ale postarajcie się nie wywierać na niej presji – nie popełnijcie mojego błędu.